De metafoor van het verschuiven van de stoelen op het dek van de Titanic, las ik in een boek van Otto Scharmer dat me steeds weer inspireert.

Hij schetst hiermee ons vermogen om vooral heel druk bezig te zijn met de zaken die praktisch geregeld en gedaan moeten worden en vervolgens de echte ontwikkelingen, wat er echt gebeurt, te missen. Ontwikkelingen die uiteindelijk een veel grotere impact op ons hebben dan ‘het feit dat de stoelen op een rij staan’. Herken je dit?

Hij nodigt dan ook vooral uit de dingen met aandacht te doen. Aandacht niet alleen voor de voorspelbare actie in het hier en nu, maar ook voor de omgeving waarin je bezig bent. En voor de ontwikkelingen die je meer voorvoelt dan dat je ze al echt kunt vastpakken. Aandacht voor wat er gebeurt met jezelf, met de ander, alle signalen die er zijn.

Geen aandacht geven aan de signalen die er wel zijn, ofwel het gewoon ontkennen, maakt dat we vroeger of later worden ingehaald door de realiteit.

Ontkennen noemt Otto Scharmer één van de obstakels om dingen echt anders te gaan doen. En ontkenning is voor hem een uiting van een verloren verbinding met jezelf. In het vacuum dat daar uit ontstaat nestelt zich gemakkelijk angst. En angst weerhoudt ons ervan om los te laten wat niet (meer) werkt en over te stappen naar iets anders.

Het is dan ook mooi om te mogen werken met mensen die wel durven gaan voor iets nieuws, een andere aanpak, en een vraagstuk eens vanuit een heel andere hoek durven te benaderen.

Op dit moment ben ik als programma coördinator betrokken bij een initiatief om anders-leren-lezen onder de aandacht te brengen. Een initiatief dat leerkrachten van de basisschool helpt om kinderen anders dan via de gebaande paden te leren lezen. Omdat de gebaande paden voor een deel van de kinderen niet de paden zijn waarlangs zij het leren. Wist je dat bijna 18% van de leerlingen van de middelbare school uiteindelijk uitstromen uit het onderwijs met te weinig taalvaardigheid om zich goed te kunnen redden in onze maatschappij?

Er zijn moedige ouders, leerkrachten, intern begeleiders, schooldirecteuren, schooladviesdiensten, hogescholen en expertise centra die met ons mee denken en ontwikkelen. Omdat ze zien dat het anders kan, het misschien nog niet precies kunnen vastpakken, maar het de moeite waard vinden om te onderzoeken.

Welke vernieuwing help jij realiseren? Of houd je het bij stoelen schuiven op het dek?